معلولین بزرگ ترین گروه اقلیت در جهان هستند.
تمام افرادی که دارای معلولیت هستند حق دارند از تمام حقوق شهروندی استفاده کنند و به مانند یک انسان زندگی مادی، معنوی، شهروندی و جنسی خود را دنبال کنند.
همه ی معلولین به مانند سایر افراد که دارای معلولیت نیستند نیاز و تمایل جنسی دارند و در سلامت جنسی اصل اول این است که تمامی افراد حق برقراری رابطه و تامین نیاز جنسی را دارند.
ناتوانی فقط نتیجه تعامل بین محدودیت های مربوط به عوامل فردی و موانع ایجاد شده توسط عوامل محیطی است. هرگونه تفاوت در فرصت های برابر بین افرادی با معلولیت و افرادی فاقد معلولیت از مصادیق تبعیض است. هیچ کس حق ندارد فرد معلول را از دسترسی به زندگی عاطفی و جنسی با هر کس دیگری محروم و یا محدود کند (مارشال نوس ۲۰۱۸. به نقل از کتاب ناشنوایی و روابط جنسی. تالیف حمید مهرابی. ۲۰۱۷. ص ۱۸).
عزت نفس جنسی این افراد می تواند روی فرآیند های شناختی، رفتاری و حتی هیجانی شان در سازگاری جنسی شان تاثیر گذار باشد.
در افرادی که دارای معلولیت هستند زمانی که مفهوم رابطه ی جنسی به گونه‌ ی سنتی(مثلا زمانی که هدف، صرفا دخول یا رسیدن به ارگاسم باشد) برای آن ها فرض شود رابطه ی جنسی به یک تجربه ی لذت بخش تبدیل نشده و گاها شکست می خورد.
افراد دارای معلولیت به هیچ عنوان "اسکشوال" یا فاقد میل و نیاز جنسی نیستند و بسته به نوع معلولیت(حسی_حر کتی، جسمانی و هوشی، قطع نخاع و ضایعه نخاعی) نیاز به فراگیری مهارت ها و آموزش های متفاوت، برای برقراری یک رابطه ی جنسی رضایت بخش دارند.
گرایشات جنسی، اعتقادات قومیتی، بعد مذهبی و حتی اینکه معلولیت در چه سنی و به چه صورتی برای فرد ایجاد شده است، همه و همه فاکتور هایی هستند که می توانند بر روی زندگی جنسی فردِ دارای معلولیت تاثیر گذار باشند.