منظور از فیبروم‌ یا میوم‌ رحمی رشد غیرسرطانی بافت ماهیچه‌ای رحم است. فیبروم‌ها می‌توانند تکی یا چندتایی رشد کنند و اندازه آنها نیز می‌تواند از خیلی کوچک تا خیلی بزرگ متغیر باشد. حدود هفتاد تا هشتاد درصد خانم‌ها تا سن پنجاه سالگی دچار فیبروم رحمی می‌شوند. علت رشد فیبروم‌ها به‌طور دقیق مشخص نیست، اما قطعاً به سطح هورمون‌های پروژسترون و استروژن مرتبط است. پژوهش‌ها نشان داده‌اند دخترانی که در سنین پایین‌تر بالغ می‌شوند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به فیبروم رحمی قرار دارند. همچنین، بین دریافت هورمون‌های زنانه و رشد فیبروم‌ها ارتباط وجود دارد، اما مصرف قرص‌های ضدبارداری باعث بروز فیبروم نمی‌شوند.

علائم:

فشار:

فیبروم رحمی ممکن است هیچ علامت فشاری‌ای ایجاد نکند یا علائم خفیفی داشته باشد و البته در بعضی از موارد ممکن است باعث بروز علائم فشاری شدید بشود.

- فشار بر مثانه و یا رکتوم

- تکرر ادرار

- درد در شکم و یا کمر

- یبوست و یا درد مقعد

در مواردی که فیبرم خیلی بزرگ می‌شود، ممکن است به سمت معده پیشروی کند و شکم فرد شبیه خانم‌های باردار شود.

تغییرات پریود:

فیبروم‌ها می‌توانند باعث ایجاد تغییراتی در الگوی قاعدگی شوند، از جمله:

- گرفتگی و درد خفیف تا شدید

- خونریزی سنگین‌تر، گاهی همراه با لخته

- طولانی‌تر شدن پریودها یا کوتاه‌تر شدن فاصله پریودها

- لک‌بینی یا خونریزی بین پریودها

انواع فیبروم‌ها:

- فیبروم اینترامورال: شایع‌ترین نوع فیبروم‌ها که درون دیوار رحم رشد می‌کنند.

- فیبروم ساب‌سروزال: فیبروم‌هایی که بر سطح خارجی رحم رشد می‌کنند و اگر بزرگ شوند، ممکن است باعث ایجاد فشار بر عضوهای نزدیک، مانند مثانه و جالب شوند.

- فیبروم ساب‌موکوزال: فیبروم‌هایی بر جدار و سطح داخل رحم رشد می‌کنند. این فیبروم‌هت می‌توانند داخل حفره رحم رشد کنند و باعث بروز خونریزی‌های شدید و مشکلات جدی شوند.

- فیبروم پدانکوله: فیبروم‌های ساقه‌دار که بر حسب رشد در سطح داخل یا خارجی رحم، می‌توانند به داخل فضای آندومتریال یا پریتوئنال امتداد یابند.