فیبروم‌ یا میوم رحمی زائده‌ای خوش‌خیم است که در رحم رشد می‌کند و می‌تواند بسیار کوچک یا بسیار بزرگ و یکی یا چند تا باشد. بسیاری از خانم‌ها ممکن است خودشان ندانند که فیبروم دارند، چون هیچ علامتی ندارند و یا پزشک به صورت تصادفی هنگام معاینه لگن یا سونوگرافی متوجه آن شود.

علائم:

بسیاری از خانم‌هایی که فیبروم رحمی دارند، هیچ علامتی ندارند. در کل، علائم فیبروم رحم به محل رشد، اندازه و تعدادش بستگی دارد. علائم شایع فیبروم رحم عبارت‌اند از:

- خونریزی سنگین قاعدگی

- طولانی شدن خونریزی پریود (بیش از یک هفته)

- احساس درد و یا فشار در ناحیه لگن

- تکرر ادرار

- دشواری در تخلیه کامل مثانه

- یبوست

- درد در ناحیه کمر و یا پاها

انواع فیبروم رحمی:

فیبروم‌ها معمولاً بر اساس محل رشدشان دسته‌بندی و نام‌گذاری می‌شوند. فیبروم‌های اینترامورال آنهایی هستند که در ماهیچه‌های جدار داخلی رحم رشد می‌کنند. فیبروم‌های ساب‌موکوزال در داخل رحم شکل می‌گیرند. فیبروم‌های ساب‌سروزال نیز بر سطح خارجی رحم ایجاد می‌شوند.

علت بروز:

بروز فیبروم‌های رحمی هم علت ژنتیکی دارد و هم علت هورمونی. یعنی مطالعات نشان داده‌اند که تغییراتی در ژن سلول‌های فیبروم نسبت به سلول‌های نرمال رحم وجود دارد. همچنین، گیرنده‌های هورمون‌های استروژن و پروژسترون در فیبروم‌ها، نسبت به بافت‌های سالم رحم، بیشتر است و به همین دلیل هم پس از یائسگی اغلب فیبروم‌ها کوچک می‌شوند یا محو می‌شوند.

عوامل خطرساز:

نقش وراثت در بروز فیبروم‌های رحمی مشخص شده است. یعنی اگر مادر یا خواهر شما فیبروم داشته‌اند، احتمال اینکه شما هم دچار فیبروم شوید، افزایش پیدا می‌کند.

گذشته از عوامل ژنتیکی، برخی عوامل محیطی و تغذیه‌ای، مثل بلوغ زودرس، استفاده از قرص‌های ضدبارداری، چاقی، کمبود ویتامین D، مصرف زیاد گوشت قرمز و مصرف کم سبزیجات تازه و مصرف مشروبات الکلی هم به‌عنوان عوامل افزایش‌دهندۀ خطر ابتلا به فیبروم‌های رحمی مطرح شده‌اند.

فیبروم های رحمی و ناباروری:

معمولاً فیبروم‌های رحمی باعث ناباروری نمی‌شوند. اما به هرحال فیبروم‌‌ها، به‌ویژه فیبروم‌های ساب‌موکوزال، می‌توانند مشکلاتی مانند ناباروری یا سقط جنین ایجاد کنند. افزون بر این، ممکن است باعث بروز مشکلات بارداری، مانند جدا شدن جفت، ایجاد محدودیت در رشد جنین و زایمان زودرس شوند.