تأثیر ناباروری و مسیر درمان ناباروری بر زنان و مردان متفاوت است، اما همسران اغلب این مشکل را به شیوه‌ای تقریباً همسان تجربه می‌کنند. این تشابه در روش‌های سنتی‌ای ریشه دارد که زنان و مردان برای اندیشیدن، احساس کردن و عمل کردن آموخته‌اند.

زنان نوعاً از سوی دیگران و خودشان، موجوداتی احساساتی و سازندۀ رابطه شناخته می‌شوند. آن‌ها نه تنها خود را مسئول احساس بد دیگری، بلکه مسئول هر رخداد بد می‌دانند. اگر زنان بکوشند احساسات خود را سرکوب کنند، بدتر می‌شوند و سرانجام کنترل خود را از دست می‌دهند. احساسات زنان می‌تواند به هیولایی بدل شود که آن‌ها را در خود ببلعد.

در زوج‌های نابارور، معمولاً زنان می‌کوشند شوهران خود را در برابر درد و رنج ناشی از شکست، با پذیرش بخش عمدۀ مسئولیت درمان‌ها، حمایت کنند. هنگامی که از مردان خواسته می‌شود که همسران خود را در روند درمان همراهی کنند، نگران مسائلی چون هزینه‌ها، وقت و ... می‌شوند. اگرچه این نگرانی‌ها به‌جا و مهم‌اند، اما زنان افزون بر این نگرانی‌ها، دغدغۀ حمایت از شوهرانشان در مسیر درمان ناباروری و احساسات بد ناشی از آن را نیز دارند و این دغدغه‌ها نیز به‌دلیل دشواری‌های مسیر درمان تشدید می‌شود. 

از دیگر سو، مردان نوعاً مسئول امور مالی خانواده و حمایت از آن در برابر خطرهای واقعی یا احتمالی انگاشته می‌شوند. مردان آموخته‌اند که احساسات خود را مهار کنند و از این رو، در صورت بیان احساسات خود، احساس خطر و تهدید می‌کنند. آن‌ها این‌گونه آموخته‌اند که مسئولیت امور را بر عهده بگیرند، تصمیم‌گیری کنند و بدون تأثیرپذیری از احساسات، بیاندیشند.

وقتی که همسران دچار مشکل ناباروری می‌شوند، مردان معمولاً در اثر فشار احساسات همسرانشان و ناتوانی در بیان احساسات خود، آشفته می‌شوند و ترجیح می‌دهند بر کارشان تمرکز کنند، جایی که احساس می‌کنند می‌توانند موفق‌تر باشند.

از آنجا که زنان خود را مسئول آثار عاطفی ناباروری می‌دانند، احساسات منفی شدیدی مانند درد، خشم، ترس و ... را تجربه می‌کنند و خود را ناکارآمد ونوع مواجهۀ خود را با امور نادرست و حتی دیوانه‌وار می‌پندارند و مجموع این‌ها، ایشان را به سمت افسردگی و اضطراب سوق می‌دهد.  این فضا باعث می‌شود کنترل خود را از دست دهند و ندانند چگونه نیازهای خود را با دیگران، به‌ویژه شوهرانشان، در میان بگذارند. ممکن است در یک لحظه مشتاق برقراری یک رابطه یا تعامل عاطفی با شوهر خود باشند و در لحظۀ بعد از ترس این که شوهرشان را ناامید کرده‌اند، از او کناره بگیرند.‌

در چنین موقعیتی، مردان، فارغ از این که برای حل مشکلات چه روشی دارند، خود را در وضعیتی می‌بینند که احساس می‌کنند نمی‌توانند حال همسر خود را بهتر کنند و در نتیجه، ممکن است با این امید که او را آرام کنند، این پیام را به او انتقال دهند که زیادی احساساتی یا حساس است. زنان این پیام را همچون انتقادی به توانایی خود در کنارآمدن با مسائل تلقی می‌کنند، به جای آن که آن را روش شوهرانشان برای بیان ترس‌های خود بدانند.

در این هنگام است که همسران با این احساس که در مهم‌ترین نقش زندگی‌شان، یعنی تولید مثل، شکست خورده‌اند، به هم پیوند می‌یابند. همسران معمولاً از قبول وجود مشکل در زندگی‌شان سر باز می‌زنند، زیرا فکر می‌کنند مشکل داشتن در کنار آمدن با دشواری‌ها به این معنی است که ازدواجشان اشتباه بوده است.

خوشبختانه، راه‌هایی وجود دارد که زنان و مردان را یاری می‌کند تا در مسیری که دودشادوش هم به سوی  بچه‌دار شدن طی می‌کنند، به تعادل در افکار و احساسات برسند.

در چنین وضعیتی این دو پرسش مهم در ذهن همسران شکل می‌گیرد:

چگونه بدانم چه توقعاتی از همسرم دارم؟ و چگونه از او در این دوران دشوار حمایت کنم؟

حال، پیشنهاداتی را برای کمک به همسران، در دورۀ ناباروری، مطرح می‌کنیم:

با یکدیگر آزادانه ارتباط برقرار کنید.

بدانید که روش درست یا غلط برای احساس کردن وجود ندارد. هر چقدر احساساتان را بیشتر بشناسید، در فهم نیازهایتان موفق‌تر خواهید بود. وقتی متوجه نیازهایتان شدید، به صورت روشن و دقیق به همسرانتان بگویید که چگونه می‌تواند به شما کمک کند.

به جای آن که حدس بزنید که چه کاری می‌توانید یا نمی‌توانید برای همسرتان انجام دهید، از خود او دربارۀ نیازها و توقعاتش بپرسد.

حواستان به تفاوت‌های جسمی و عاطفی زن و مرد باشد.

اگر می‌توانید، مهارت‌هایی را که در زندگی برای مواجهه با مشکلات آموخته‌اید، به یکدیگر یاد دهید.

در روند درمان با هم همراه و شریک باشید و دیدگاه‌ها و تجربیات خود دربارۀ سختی‌ها خوشی‌های ناباروری را با یکدیگر تقسیم کنید. این کار به شما کمک می‌کند تا از فشاری که بر دوشتان است، بکاهید و حس نزدیکی و احترامتان به یکدیگر بیشتر شود.