داروهای باروری معمولاً برای خانم‌های مبتلا به اختلالات تخمک‌گذاری تجویز می‌شود. این داروها که اغلب داروهای محرک نامیده می‌شوند، موجب تخمک‌گذاری می‌شوند یا آن را تنظیم می‌کنند. دیگر انواع داروهای باروری در لانه‌گزینی جنین مؤثرند. این داروها خوراکی یا تزریقی‌اند.

پیش از مصرف هر دارو، باید همۀ تست‌های تشخیصی لازم انجام شود تا علت مشکلات باروری به‌دقت مشخص گردد.

داروهای تحریک تخمک‌گذاری:

این دسته از داروها زمانی تجویز می‌شوند که به دلیل بی‌نظمی یا فقدان قاعدگی و در واقع، به‌دلیل آزاد نشدن تخمک، بارداری رخ نمی‌دهد.

هورمون لوتئینی (LH) و هورمون محرک فولیکول (FSH) سیکل‌های قاعدگی و تخمک‌گذاری را تنظیم می‌کنند. اگر به دلیل ترشح‌نشدن مقدار کافی هورمون‌های LH و FSH از غدۀ هیپوفیز یا پاسخ‌ندادن تخمدان‌ها به سطح معمول هورمون‌ها، تخمک‌گذاری رخ ندهد، داروهای تخمک‌گذاری تجویز می‌شوند.

داروهای تخمک‌گذاری همانند هورمون زنانۀ استروژن عمل می‌کنند؛ باعث رشد تخمک‌ها در تخمدان و آزادشدن آن‌ها می‌شوند. در واقع، حدود ۴۰ تا ۴۵ درصد از زوج‌ها برای رفع مشکلات تخمک‌گذاری و باردارشدن، کلومیفن سیترات، متداول‌ترین دارو برای تحریک تخمک‌گذاری، مصرف می‌کنند.

داروهای جلوگیری از تخمک‌گذاری زودرس:

هورمون آزادکنندۀ گنادوتروپین (GnRH) هورمونی است که به غدۀ هیپوفیز برای آزادکردن LH و FSH سیگنال‌دهی می‌کند. علت باردارنشدن برخی زنان این است که تخمک را پیش از رسیدن آزاد می‌کنند. در این موارد داروهای باروری، با تغییر زمان تخمک‌گذاری، مانع آزادشدن تخمک پیش از بلوغ آن می‌شوند. همچنین این داروها باعث بهبود کیفیت تخمک‌ها می‌شوند.

داروهای افزایش‌دهندۀ حساسیت به انسولین:

بسیاری از زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک به انسولین مقاومند. در واقع، بدن این دسته از افراد بیش از حد انیسولین تولید می‌کند و سطح بالای انسولین موجب سیگنال‌دهی به تخمدان‌ها برای ترشح بیش از اندازۀ آندروژن (هورمون مردانه) می‌شود؛ وضعیتی که موجب اختلال در رشد و آزادشدن تخمک‌ها می‌گردد. داروهای افزایش‌دهندۀ حساسیت به انسولین می‌توانند به کاهش سطح آندروژن مازاد و بهبود تخمک‌گذاری کمک کنند.

داروهای کاهش‌دهندۀ پرولاکتین:

پرولاکتین بیش از حد (هورمون مسئول تولید شیر) مانع آزادشدن تستوسترون و تولید اسپرم در مردان می‌شود. در زنان نیز، سطح بالای پرولاکتین در خون، مانع آزادشدن FSH و LH و در نتیجه، توقف تخمک‌گذاری می‌شود. برخی داروها می‌توانند مقدار پرولاکتین آزادشده از غدۀ هیپوفیز را کاهش دهند. تأثیر این داروها در ۹۰ درصد موارد بسیار موفقیت‌آمیز است و موجب تنظیم سطح پرولاکتین می‌شود. در واقع، اگر تنها عامل ناباروری بالابودن سطح پرولاکتین باشد، مصرف داروهای کاهش‌دهندۀ سطح پرولاکتین در ۸۵ درصد موارد موجب رفع ناباروری می‌شود.